از گلستان سعدی

یکی از حکما را شنیدم که می گفت : هرگز

 کسی به جهل خویش اقرار نکرده است

 مگرکسی که چون دیگری در سخن باشد

همچنان ناتمام گفته سخن آغاز کند .

دو شاهزاده در مصر بودند ، یکی علم اندوخت

 و دیگری مال اندوخت . عاقبته الامر آن یکی

 علّامه عصر گشت و این یکی سلطان مصر شد

 پس آن توانگر با چشم حقارت در فقیه نظر

 کرد و گفت : من به سلطنت رسیدم و تو

 همچنان در مسکِنت بماندی  گفت : ای برادر

  کر نعمت حضرت باری تعالی بر من واجب 

است که میراث پیغمبران یافتم

 و تو میراث  فرعون و هامون