روزی شیخ جعفر شوشتری را دیدند که در کنار جویی نشسته
و بلند بلند گریه میکند. شاگردان شیخ، با دیدن این اوضاع
نگران شدند و پرسیدند: «استاد، چه شده که
اینگونه اشک میریزید؟ آیا کسی به شما چیزی گفته؟»
شیخ جعفر در میان گریهها گفت: «آری، یکی از
لاتهای این اطراف حرفی به من زده که پریشانم کرده.»
همه با نگرانی پرسیدند: «مگر چه گفته؟»
شیخ در جواب میگوید او به من گفت:
«شیخ جعفر، من همانی هستم که همه در مورد من میگویند.
آیا تو هم همانی هستی که همه میگویند؟!
و این سئوال حالم را عجیب دگرگون کرد.»
لایک
تازهههههه کلی از کامنتا اصا ثبت نمیشه
ثبت نمیشه ینی چی؟
امروز آرزو دارم فاصله نباشد میان تو و تمام احساس های خوبت
تو باشی و …
شادی باشد و …
یک دنیا سلامتی !
و امضای خدا پای تمام آرزوهایت
به اندازه همه خداحافظی های بی سلام
به قدر تمام نامه های بی جواب
به اندازه ایستادن های بی شمار
و همه ی بودن های نا تمام
واقعا راست گفته اند
ایستادگی تنهایی می آورد